 Dicht bij het water
‘Ik leef dicht bij het water’ hoorde ik ooit iemand zeggen, toen hij uitlegde dat hij snel moest huilen. Prachtige uitspraak vind ik het. Voor mij is water eigenlijk altijd een verademing. Dat voel ik bij het zien van de zee of een mooie rivier, en ook bij het water dat soms uit mijn ogen vloeit. Want ja, ik geef het meteen toe, ik leef ook dicht bij het water. Huilen is het ultieme loslaten, het laten doorstromen, mezelf overgeven. Gek genoeg wordt het vaak als zwakte gezien. Daar begrijp ik inmiddels niets meer van. Ik ben gaan beseffen dat het juist mijn kracht is; het schoonhouden van mijn ‘systeem’. Wat vastzit van binnen, komt weer in beweging, alsof een ondoorzichtige modderpoel verandert in een mooie waterval.
Dat laatste wordt opeens heel logisch als je bedenkt dat we voor minstens de helft uit water bestaan. Dus als we ervaren dat iets niet ‘stroomt’ en je voelt dat je vastzit, verkeer je in wezen in stilstaand water. Het enige dat je hoeft te doen – het woord zegt het al – is eens bij dat water ‘stil te staan’. Gewoon eens vragen aan jezelf wat er is, en wanneer dat is begonnen. Liefdevolle aandacht voor jezelf doet wonderen.
Niet dat het eenvoudig is trouwens. Want dat stilstaan en ‘erbij blijven’ is wel het laatste wat je wilt als je vastzit. Dan zoeken we toch veel liever de afleiding, of de drukte. Of gaan we heel erg ons best doen om het probleem weg te krijgen. En toch, simpelweg erbij blijven en accepteren dat het even is zoals het is, werkt echt het beste. Als je ‘de modder’ onder ogen ziet en het helemaal toelaat, lost het op en gaat het weer stromen. Met of zonder tranen.
Dus ik zou zeggen, duik er eens in deze zomer, letterlijk en figuurlijk. Want niks is zo fijn als het ervaren van stroming in je leven! |
