Om me heen is het vrijwel windstil. Slechts een kleine rimpeling op het water geeft aan dat er ergens nog lucht beweegt. De rust in de atmosfeer heeft iets magisch. Windstil temidden van een wereld vol turbulentie.
Als het windstil is, is het net alsof ook in jezelf alles tot stilstand komt. Alsof je beter kunt voelen waar en wie je bent. Dat wat een tijdje onder de radar beweegt en onrust teweeg brengt, dat wat rust en ruimte nodig heeft om begrepen te worden, dat kan opeens zichtbaar worden. Net als een meer, waarin je zonder de golven opeens de bodem ziet.
Door de snelheid waarmee de wereld nu verandert en beweegt, is er weinig rust. En windstil voelt het zeker niet. Met een razende snelheid komt het ene na het andere heftige bericht bij ons binnen. Nieuws dat emoties oproept, informatie die gekleurd is: er komt zo veel op je af, dat je soms niet meer goed weet wat je er zelf van vindt. Het maakt de geest overbezet en onrustig, en doet je snakken naar een adempauze.
Althans, dat is hoe het lijkt te gaan voor velen. Maar je hóeft je niet mee te laten slepen. Uiteindelijk ben je het altijd zelf die beslist hoe je wilt omgaan met de storm. De vraag is alleen: neem je de verantwoordelijkheid voor je eigen rust en kies je regelmatig voor een moment van stilte? Alleen dan kun je de dingen die gebeuren en bij je binnenkomen, goed verwerken.
Windstilte in jezelf is een geschenk. De ruis is dan even weg, en je kunt jezelf weer beter voelen en horen. Het geeft je de ruimte om te beseffen wat voor jou van waarde is. En het maakt de weg vrij om bewust te kiezen waar je je wel en niet mee wilt verbinden. Juist in tijden van verandering is dat zo belangrijk.
Welke kant wil JIJ op? Zonder rust en ruimte kun je er nooit achter komen wat voor jou goed is. De storm die nu door de wereld raast zorgt voor chaos, opruiming en verandering. En de windstilte in onszelf wijst ons de weg naar (opr)echte keuzes. Wellicht brengt dát ons uiteindelijk naar een nieuwe manier van samen-leven.
