Luisteren

Van jongs af aan worden we erop gewezen dat we moeten luisteren: op school naar de leraren, thuis naar je ouders en buiten de deur naar de gezagsdragers. Cat Stevens zong het ooit heel mooi: ˜From the moment I could talk, I was ordered to listen’. 

Je zou denken dat we dat dus heel goed kunnen, dat luisteren. Maar helaas. Wat we leren onder het mom van luisteren, is ‘gehoorzamen’. Echt luisteren is natuurlijk iets heel anders. En dat hebben we vaak helemaal niet goed geleerd. Wie luistert er echt? Wie neemt de tijd om iemands verhaal te horen? Doe je dat nog wel eens? 

Een wereld vol geluid maakt het ons niet eenvoudig om echt te luisteren. De afleiding is groot, en de veelvragendheid overal. En juist daarom is luisteren nog veel belangrijker geworden. Door te luisteren naar iemands verhaal geef je de ander erkenning en liefde. Het is een uitnodiging aan elkaar. Om verhalen te delen. Om te vertellen wat je beweegt, waar je aan toe bent, wat er in je omgaat, en hoe je de afgelopen maanden hebt beleefd. Hoe fijn is het als iemand écht naar je luistert? En dan bedoel ik niet: het verhaal van de ander gebruiken als springplank om je eigen verhaal te kunnen vertellen.

Echt naar elkaar luisteren lijkt me overigens ook een verademing in de maatschappij. Hoe wil je het onderwerp racisme echt begrijpen zonder naar elkaar te luisteren? Dialoog is uiteindelijk het enige waar we mee verder komen: echt naar elkaar luisteren vanuit je hart, met oprechte interesse. Het is ware levenskunst, maar wel eentje die voor iedereen toegankelijk is. Als we dat onze kinderen nou eens zouden leren … en misschien lukt dat wel het beste door écht naar hen te luisteren!

Comments are closed.