‘Je hoeft niet alles te geloven wat je denkt’ las ik op een kaart. Prachtige zin. Al denkt mijn hoofd daar soms anders over. Huh? Soms lijkt het alsof ons hoofd een aparte eenheid is die op eigen houtje orders geeft. Gebaseerd op ‘feiten’, zo probeert mijn hoofd me duidelijk te maken: ‘Je weet toch, de vorige keer was het ook zo, dus…’, en dan volgt er een overtuigende waarschuwing of vermaning.
Ervaringen in het verleden zijn geen garanties voor de toekomst, zou je tegen je hoofd kunnen zeggen. Het ‘denken’ waar de uitspraak over gaat, is natuurlijk vooral gebaseerd op emoties en al dan niet traumatische eerdere ervaringen. Het soort denken dat probeert je ‘veilig’ te houden, en te zorgen dat alles onder controle blijft. Dat kan enorme proporties aannemen, en soms wordt het een soort draaimolen waar je maar rondjes in blijft draaien tot je er misselijk van wordt.
Toch kan het ook anders. Je bent namelijk niet je hoofd. Echt niet. Je kunt zelf de microfoon naar je hart verplaatsen. Je hoofd is super handig om praktische dingen te regelen, iets te organiseren of om een ingewikkelde berekening te maken. Maar als het gaat om iets waar je gevoel bij betrokken is, zoals bijvoorbeeld het maken van betekenisvolle keuzes in je leven, dan is je hoofd niet de beste adviseur. En zeker niet de neutrale toeschouwer die het pretendeert te zijn.
Je kunt ernaar luisteren als het hoofd de voors en tegens met je doorneemt, je kunt het beantwoorden of negeren, maar geloof het niet! Raadpleeg zeker ook die andere wegwijzer: je hart. Want daar zit je toegang tot het weten, je intuïtie en je vertrouwen. Weten of iets goed voor jou is, weten of iets klopt. Het is er allemaal. Alleen heeft dat hart wat tijd, aandacht, en een beetje versterking nodig om gehoord te worden. Zodat je uiteindelijk kunt zeggen: ik denk het niet, ik weet het!
