Ahhhh…. geduld…. daar hebben we al heel veel van nodig gehad de laatste tijd. Alles gaat langzaam. Mogelijkheden komen er wel maar gaan gepaard met nieuwe voorwaarden. En de vertrouwde wereld waarin je overal naar toe kon, laat steeds opnieuw op zich wachten. Ook dat wat we geleerd (kunnen) hebben van deze tijd, en de verandering waar de wereld zo aan toe is, daar is nog nauwelijks iets van te zien.
En toch … verandering heeft tijd nodig en is vaak minder zichtbaar dan je zou willen. Zelf ervaar ik mijn eigen ‘langzaam’ sinds een paar weken, want twee tenen werden bedolven onder een gewicht van 35 kg. Bij dat herstel komt ook heel wat geduld kijken. Ik ontdek opnieuw dat accepteren, overgave en vooral ‘niet teveel willen’, de enige weg is. Het heeft geen zin om me steeds te richten op vooruitgang, het enige wat me helpt is ‘ermee zijn’. Geduld hebben met mezelf, het ongemak toelaten en vertrouwen dat het lichaam zelf weet wat het moet doen.
Natuurlijk gebeurt er intussen wel iets. Juist als je het niet verwacht vindt de genezing en heling plaats. En opeens is er dan een nieuwe situatie. Net als de plantjes waarvan de wortels onder de grond al lang aan het groeien zijn, voordat ze hun weg naar buiten vinden.
Zo ook in de wereld. Binnenshuis en onderhuids is er veel gaande. Op de achtergrond leven er bij veel mensen juist nu allerlei vragen: Was mijn oude leven nu wel zo ideaal? Wil ik dat nog? Maar wat wil ik dan wel? Hoe dan? En hoe kom ik daar?
Geduld opbrengen is een ware kunst. En daarbij is het dulden van jezelf misschien wel de grootste uitdaging. Hoe meer je naar binnen gaat, hoe spannender het wordt. Toch is dát wat er van ons gevraagd wordt. Erbij blijven, geen vlucht vooruit maken, maar de levensvragen die naar boven komen, gewoon laten zijn. Kijken naar wat je echt van harte wilt, en doen wat nodig is om iets nieuws te laten groeien dat bij je past. Soms betekent het wachten, soms betekent het hulp vragen, maar één ding is daarin het belangrijkste: aandacht en begrip hebben voor jezelf.
