Ken je het verhaal over het ‘Land van blauw’? Het vertelt over een land waar alleen nog maar de kleur blauw bestaat. Zelfs de herinnering aan andere kleuren is verdwenen, omdat er generaties lang niets anders dan blauw was. De allerblauwste mensen hebben het voor het zeggen, want: hoe blauwer, hoe hoger in aanzien. En als er iemand is, die ergens van binnen voelt dat er toch meer zou moeten zijn, dan zegt de rest: ’wees gewoon wat meer blauw, dan word je vanzelf gelukkig’.
Voor mij is dit verhaal altijd een schrikbeeld geweest. En ik vond het de laatste tijd dan ook moeilijk om te zien hoe onze wereld veel van haar open, veelkleurige glans verloor. En hoe ‘blauwe’ boodschappen en zwart-wit tegenstellingen de overhand kregen. Maar ik realiseer me meteen hoe spannend het kan zijn om een andere kleur te laten zien dan de kleur die gangbaar en geaccepteerd is. Om afwijkend te zijn, en daarvoor uit te komen. En ik besef ook hoe dapper het is, om degene te zijn die het licht laat schijnen op de dingen die mensen liever niet zien. Om zaken te onthullen die een hele andere kleur blijken te hebben dan we dachten.
Kleur bekennen vergt moed. Jezelf laten zien ook. En toch. Er komt een dag dat het je meer moeite kost om je ware zelf niet te laten zien, dan om die te blijven verbergen. Je zult beseffen hoe mooi jouw eigen kleuren zijn. Die mogen gezien worden, en zijn een wezenlijk stukje van de kleurrijke wereld die we samen vormen.
Licht bestaat uit alle kleuren en soms is gebrek aan kleur simpelweg een gebrek aan licht. Dus laat je licht schijnen en zie de kleurenpracht die er is. Het is de tijd om die te eren, te respecteren en onze verschillen te vieren.
