‘Live light, travel light,
spread the light, be the light’
Lichtvoetig heb ik altijd een mooi woord gevonden. Het heeft iets sprankelends. Maar de laatste tijd voel ik me wat ongemakkelijk als ik het woord gebruik. Alsof zoiets lichtzinnig is in tijden van onrust en duisternis.
We worden op alle mogelijke manieren geconfronteerd met grote problemen in de wereld om ons heen. Dit negeren kan niet meer. Maar je laten verlammen door wat je hoort en ziet, is ook geen optie. Want juist nu kunnen we de kracht van iedereen gebruiken.
Een kracht die niks te maken heeft met hard en sterk zijn. Het is juist de zachte kracht die we het hardste (hart-ste) nodig hebben. Het is het licht in de ogen van de Syriër die ik laatst ontmoette, ondanks de hel die hij had doorgemaakt. Het is de moedige vrouw in Parijs die meteen oproept om juist weer naar buiten te komen en samen sterk te staan. Het zijn de jongens die ik laatst met hun koffiekar bij een station tegenkwam, en die elke dag niet alleen gul zijn met de koffie, maar ook met hun glimlach.
Elk lichtpuntje maakt een verschil, want één kaars kan een hele kamer verlichten. Opeens valt een hele andere betekenis van het woord ‘lichtvoetig’ bij mij binnen. Het betekent ook: voeten geven aan je licht, zodat het de wereld in kan lopen. Zo kun je anderen inspireren om ook hun eigen licht aan te steken. Of om ze bij te schijnen met jouw licht, als ze het zelf even niet kunnen. Wat mij betreft kunnen we dus niet lichtvoetig genoeg zijn.
Jaren geleden zette ik het lied van Taizé al eens in mijn column. En juist nu is het zo toepasselijk, dus zing ik het graag nog een keer: ‘Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur, dat nooit meer dooft’.
