Het thema van deze column leek maar te blijven veranderen. Want er was stof genoeg. Zo wilde ik schrijven over het mooie gesprek dat ik laatst had met Tahar, de daklozenkrant-verkoper bij mij om de hoek. Dat ging over armoede en rijkdom, en wat nou echte rijkdom was. Of over het stuk dat ik las in een zakenblad over ‘waarde toevoegen’, een begrip dat opgang doet in managementland en waarvan ik me, al lezend, steeds meer afvroeg over welke waarde ze het eigenlijk hebben.
En al eerder was ik bijna klaar met een column over het gebruik van woorden die zo mooi zijn (zoals waarde), maar helaas gehyped worden door deze en gene. Over hoe de betekenis steeds meer aan erosie onderhevig raakt en zo’n woord, hoe mooi ook, vooral wordt ingezet om belangen te dienen. En hoe verdrietig dat is.
Maar eigenlijk…. eigenlijk zou ik het alleen maar willen hebben over echtheid. Over wat jou beweegt en wat mij raakt. Ik zou het willen hebben over de liefde. Die enorme kracht die alles mogelijk maakt en waar zo’n behoefte aan is, juist ook in bedrijven.
Ik zou het willen hebben over de moed die nodig is om je hart open te zetten. Dat het dáár nu omgaat. Dat je de moed hebt om de toegangspoorten van je hart open te zetten en dat je de muren af durft te breken die er tussen staan. Dat je steeds opnieuw weet waar het echt om gaat, voorbij je belangen en voorbij ‘belangrijk zijn’. Dat je de koffiejuffrouw én de directeur ziet als gelijkwaardige mensen die hun werk zo goed mogelijk doen. Dat je de daklozenverkoper groet, of je nou wel en geen geld hebt om een krantje te kopen.
En dat, en dat vooral, we niet alleen mooie woorden gebruiken, niet alleen praten over waarde, gevoel en bezieling, maar dat we het ook ten diepste voelen. Dat woorden niet hol worden, maar dat ze doorleefd zijn, dat ze verbonden zijn met hun betekenis. Zodat ze ook echt van betekenis zijn.
Daarover zou ik het willen hebben.
