Misschien komt het wel door ons landschap, zo netjes en zo georganiseerd als het is. We zijn gewend aan een systeem en een duidelijke indeling. Het liefst zien we de zaken in keurig gelabelde hokjes. En heb je die zelf nog niet bedacht, dan zorgt de omgeving wel dat je ergens in past.
Als je openlijk aarzelt of je twijfel hardop verwoordt, tref je al snel iemand die het voor je invult. Als je toegeeft dat je iets niet weet, is er altijd wel een gesprekspartner die je de oplossing biedt. ‘Oh dat ken ik’, of ‘Oh dat heb ik ook gehad…’ of ‘Dat is precies hetzelfde als bij..’……Het kant-en-klare hokje is snel gevonden.
Pashokjes vind ik niet zo’n probleem (als het past), maar alle andere hokjes maken mij meestal niet zo gelukkig. Want hokjes werken benauwend en als je er eenmaal in zit, kom je er nauwelijks meer uit. Om dat te voorkomen kun je natuurlijk je mond houden en je twijfel niet meer uiten. Zo is mijn eerste reactie op zo’n moment ook vaak: ‘Had ik maar niks gezegd’. Want openlijk laten merken dat je iets (nog) niet weet, wordt nog steeds als een zwakte gezien.
Het tegendeel is waar in mijn ogen: juist door te praten over de twijfel of over je zoekproces, open je jezelf. En maak je ruimte. Niet voor de kant-en-klare oplossing van een ander en ook niet voor het bestpassende hokje. Nee, je maakt ruimte voor nieuwe mogelijkheden, voor een andere oplossing. De bestaande hokjes kennen we. En we hebben in de wereld ook gezien wat deze opleveren. Ze sluiten mensen buiten en creëren afscheiding. Ze zorgen dat je nooit helemaal kunt zijn wie je bent. Dat zijn niet bepaald de dingen waar we nou heel blij van worden.
Wat mij betreft is het dan ook de hoogste tijd dat we elkaar en onszelf meer ruimte geven. Om dingen op een organische manier tot stand te laten komen, om te wachten en te kijken of het stroomt en waar het naartoe stroomt. Geen afgebakende hokjes meer, geen meerkeuzevragen met slechts drie antwoorden waar je je niet in herkent. En ja, dat kan in eerste instantie wat chaotisch, twijfelachtig of onzeker ogen. Maar het is de chaos van waaruit we iets nieuws kunnen maken, iets wat past. Het is vanuit het niet weten dat het nieuwe weten zich kan aandienen. Het ontvouwen van wat zich wil manifesteren.
Om je daarvoor te durven openstellen is juist moedig en heel sterk. En het mooie is: je biedt anderen de gelegenheid zich ook te openen. Dus laten we elkaar de ruimte geven om niet alles zeker te weten. Laat de hokjes gewoon eens los en zie wat er kan gebeuren. Grote kans dat er als vanzelf een ordening ontstaat, waarin plek is voor alles en iedereen.
