‘A thousand mile journey starts with one step’
Deze tekst stond op een mooie kaart die ik kreeg. Zo’n zinnetje lijkt zo eenvoudig en voor de hand liggend, maar als je ‘m even laat binnenkomen, besef je het pas echt. Want hoe vaak sta je niet voor iets dat voelt als een ‘reis van duizend mijl’, of als een vrijwel onoverwinnelijke berg? En is het juist dan dat je vergeet dat je gewoon kunt beginnen met één stap…..
Toch is soms voor die eerste stap al een heleboel moed nodig. Moed is niet altijd de schreeuw van de durfal, die meteen in het diepe springt. Moed is ook: je centimeter voor centimeter in het water laten zakken, om uiteindelijk het water te leren vertrouwen. Bijna niemand kan precies invoelen hoe moeilijk een bepaalde stap voor jou is, waar jouw bergen staan of wanneer jouw beren op de weg zich laten zien. En het is altijd de vraag of op zo’n moment de moed het wint van de angst.
Laten we onszelf en elkaar dus vooral be-moedigen. Want het kan gebeuren dat je geen idee hebt hoe je kunt beginnen, of waar je überhaupt je voet zou kunnen neerzetten om die eerste stap te maken. En met een beetje pech bedenkt je hoofd ook nog duizend en één redenen om het niet te hoeven aangaan, en dus stel je het toch nog even uit. Dat kun je doen. Maar het zou toch mooi zijn om de volgende keer als dat stemmetje zich aandient, je af te vragen: Wat heb ik nodig om tóch die eerste stap te zetten en de uitdaging die voor me ligt niet uit de weg te gaan?
Soms is moed die zachte stem aan het eind van de dag die zegt: ik probeer het morgen gewoon weer opnieuw!
