than the risk it took to blossom’
– Anais Nin
‘Open Up’ is het thema van het Songfestival in Rotterdam. Dat hadden ze niet beter kunnen doen, wat mij betreft. Want elke keer als ik het ergens hoor of zie, werkt het als een reminder.
Het is namelijk niet altijd het eerste wat wij mensen doen, dat openen. We zijn meer gewend om op tijd onze ‘deuren’ dicht te doen. We leren al snel om ons te wapenen tegen onprettige dingen. Om ons schrap te zetten als we iets voelen wat we niet willen voelen. Om iets waar we bang voor zijn, te beantwoorden met wegkijken, vermijden, of – op zijn minst – proberen de zaak weer onder controle te krijgen.
Nu is de deur dicht houden natuurlijk handig als er daadwerkelijk gevaar dreigt, maar het is wat minder prettig als je je afsluit van je eigen binnenste. Want het is juist de geslotenheid die op den duur voor de echte pijn gaat zorgen. Zoals Brené Brown laatst zei: ‘Het is niet de angst die je in de weg zit, maar het harnas’.
Maar toch. Jezelf beschermen is vaak instinctief. Het is net als de reactie wanneer je dreigt te gaan vallen: je doet alles om overeind te blijven. Terwijl elke valtechniek je zal leren om juist mee te geven, om te voorkomen dat je iets breekt!
Zo is het ook met ons geestelijke harnas. Je wapent jezelf omdat je geen pijn of angst wilt voelen. Maar we zouden onszelf eigenlijk veel meer helpen door ons juist open te stellen. Je openen voor wat je voelt en rustig bij die angst, spanning of pijn blijven. Laat het gevoel toe en er gebeurt iets opzienbarends. Door de ontspanning die dan volgt, wordt het onaangename gevoel langzaam zachter en lichter. Het smelt als het ware en je voelt de opluchting.
Het is soms spannend om je toch te openen, maar het is een van de grootste cadeaus die je jezelf kunt geven! Dus ‘open up’ zou ik zeggen, in de eerste plaats voor jezelf en voor je eigen hart! En tot half mei heb je daarvoor in elk geval een prima reminder.
