‘Kindness is like snow – it beautifies everything it covers’
Al mijn hele leven houd ik veel van sneeuw. De omgeving verandert in een magisch wonderland, het geluid wordt gedempt en elk gebouw, zelfs het meest onooglijke, ziet er opeens uit als een sprookjeskasteel. Maar vooral houd ik van sneeuw om de zachtheid, het stille, witte licht en de kristallen structuur van een sneeuwvlok. Wat een schoonheid, die zomaar uit de lucht komt vallen!
Er is nog een andere kwaliteit van sneeuw. Eentje die niet iedereen zo fijn vindt. Een flink pak sneeuw zet de wereld stil en ontregelt de boel. Wat mij betreft is dat iets wat we af en toe goed kunnen gebruiken, zo’n ontregeling. Want helaas is ons leven meer en meer op een goedlopende (of slechtlopende) machine gaan lijken. Zonder nadenken bewandelen we de gebaande paden, volgen we gedwee op wat er van ons gevraagd wordt (inclusief al onze gegevens), en scannen we continue onze appjes, tijdlijn en berichten. We merken weinig meer van onze omgeving.
Totdat opeens alles anders is. Door zo’n enorme sneeuwbui bijvoorbeeld; die brengt je zomaar terug in het moment. En dan gebeurt er iets magisch. Opeens is er contact en voelen we verbinding. We gaan met elkaar praten, elkaar helpen, kortom we worden weer wat aardiger. Wat een verademing kan dat zijn …! Want één ding is zeker: wie stil staat, ziet en beleeft veel meer. Dus, of het nu een witte kerst wordt of niet, zet jezelf eens stil, kijk om je heen en geniet van elkaar. Dan zie je wat werkelijk van waarde is, en besef je dat er overal lichtpuntjes zijn.
